(14) ඉකි ගසා හඬන - අමරසිරි පීරිස්

එය 1992 එක්තරා දිනකි. වදීෂ නම් වූ ඔහු සාමාන්යත පෙළ සිසුවෙකි. දිනක් අහම්බයෙන් ඔහු පාරේ වැටී තිබූ ලියුමක් අහුලා ගනී. එහි තිබුණේ පෙම්වතියක් තම පෙම්වතාට ලියූ පෙම් හසුනකි. (SMS යුගයට පෙර) එහි කියා තිබුණේ සෑම වසරකම මාර්තු 7 වන දා ඇය පෙම්වතා හමු වීමට කුමාරි උද්යාපනයට එන බවයි. තැපැල් කරුගේ නොහොඹිනා කම් නිසා මඟ වැටී ඇති ලිපිය ඇය වෙත නැවත ලබා දීමට වදීෂ තීරණය කරයි.

ඔහු මාර්තු 7 වන දා ලිපියේ තිබූ පරිදි කුමාරි උද්යාමනයට යයි. පැය ගනනාවක් බලා සිටියද තනිව සිටි කෙනෙකු සොයා ගත නොහැකි විය. ඔහු නැවත ආපසු යන්නට සැරසෙන විට වයස තිහක පමණ කාන්තාවක් පැමිණ බංකුවක හිඳ ගන්නා අයරු දකියි. මේ ඇයද කියා සැක සිතුනු ඔහු අසල තිබූ වෙනත් බංකුවක සිට ඇය දෙස බලා සිටින්නට විය. ඔහුට පැමිණි කරුණ අමතක වූවාක් මෙනි. ඔහුගේ සිතට මොන යම් හෝ අමුතු හැඟීමක් එන බව ඔහුට දැනෙයි. ඇය පැය ගණනක් එහි බලා සිට යන්නට විය. නිසැකවම මේ ලිපියේ සිටි පුණ්යාකම බව ඔහුට හැඟුණි. ඔහුද ඈ පසු පස ඇගේ නවාතැන ආසන්නයටම පැමිණෙයි. නමුත් ඔහු ලිපිය දුන්නේ නැත.

මේ කතාව ආරම්භ වන්නේ මෙතැනින්ය. වදීෂ යනු වාදනය හා ගායනයට කුසලතාව උපතින්ම රැගෙන ආ අයෙකි. කාලය මෙසේ ගත වී යයි. පුණ්යා පිළිබඳ වදීෂ තුළ හට ගත් ගුප්ත ප්රේිමය ඔහුටත් නොදැනීම ඔහු තුළ දළු ලා එන්නට විය. සැම විටම ඔහුට මතක් වන්නේ පුණ්යාාවය. නමුත් ඔහුට නැවත ඇය හමු වූයේ නැත.

එය 1993 වර්ෂයේ මාර්තු 7 දිනය. වදීෂ නැවතත් කුමාරි උද්යා නයට යන්නේ පුණ්යානගේ පැමිණීම බලාපොරොත්තුවෙනි. සිහිනයක් මෙන් ඇයද එදින පැමිණෙයි. නමුත් එදිනද ඔහු කරන්නේ පෙර දා මෙන් ඈත සිට ඈ දෙස බලා සිටීමය. එදිනද ඔහු ඇයට ලිපිය දීමක් හෝ ඈ සමඟ කතා කිරීමක් හෝ සිදු නොවේ. නමුත් වැදගත්ම සිදුවීම වන්නේ මේ සිද්ධිය වදීෂගේ වැඩිමහලු සොයුරාට ආරංචි වීමයි. එදින ඔහු සියළු සිදුවීම් සොයුරාට පවසන අතර ලිපිය සොයුරා ලබා ගනියි. ඔහු වදීෂට තරයේ අවවාද කර සියළු දෑ අමතක කර දමන ලෙස පවසයි.

වදීෂ වෙනස් වන්නේ මෙතැන් පටන්ය. ඔහු පුණ්යාුව අමතක කරන අතර ජීවිතයද අමතක කර දමයි. පසුව ඔහු දැඩි ලෙස මතට ඇබ්බැහි වන අතර ලෝකයට වෛර කිරීමට පටන් ගනී.

දැන් මේ සිදුවීමෙන් වසර විස්සක් ගතවී ඇත. මේ වන විට වදීෂ ලංකාවේ සුප්රවසිද්ධ සංගීතවේදියෙකි. ඔහු දැන් විවාහකයෙකි. නමුත් ඔහු තම බිරිඳට හා දරුවාට සලකන්නේ හතුරන්ට මෙනි. මීට හේතුව දන්නේ වදීෂගේ සොයුරා පමණි. දිනක් ඔහු වදීෂට වටිනා තෑග්ගක් ලබා දෙයි. ඒ අන් කිසිවක් නොව එදා ඔහුගෙන් උදුරාගත් පුණ්යා ගේ ලිපියයි. වදීෂ නැවතත් අතීතයට දිව යයි. මාර්තු 7 වන දා ඔහු නැවත කුමාරි උද්යා නයට යයි. මෙය අදහා ගත නොහැකි පුදුමයකි. පුණ්යා් එදිනද එහි පැමිණ සිටියි. වෙනසකට ඇත්තේ එදා ඇගේ තිබූ තරුණ පෙනුම වෙනුවට අද සුදු හිසකේ ඇති මහළු කාන්තාවක් වීමය. වදීෂ ඇය වෙත ගොස් ඇයට කතා කරයි. ඇය ඔහුව හඳුනා ගන්නේ වදීෂ දේවමින්ද නම් සුප්රතසිද්ධ කලාකරුවා ලෙසටයි. නමුත් එදින ඔහු ඇයට අතීත කතා පවසන්නේ නැත. ඔහුගේ ඒක පුද්ගල ප්රකසංගයකට ඇයට ආරාධනා කරයි.

මේ ප්රේසංගය පවත්වන දිනයයි. පුණ්යාිද එයට පැමිණෙයි. එදින ඔහු ගයන්නේ මෙතෙක් කල් සිත තුළ සඟවාගෙන සිටි ඔහුගේ ගුප්ත ආදරය ගැනයි.

ඉකි ගසා හඬන අතීතයක
කඳුළු එක්ක ගනුදෙනු කරනා
මට මගේ නොවන
මගේම ආදරයක් තිබුණා

හීනෙන් හිනැහී තුන් යම මා රවටා
මැදියම් මහ රෑ අදටත් හිත ඉගිලෙනවා
නින්දෙන් ඇහැරී කළුවරේම
යලි සොයනා

මට මගේ නොවන
මගේම ආදරයක් තිබුණා
මගේම ආදරයක් තිබුණා

රිදුමක් වාගේ කිසිදා සුව නොවෙනා
සුසුමින් විතරක් නිරතුරුවම පිරිමදිනා
උහුලනු බැරි තැන උණු කඳුළුම
වගුරුවනා

මට මගේ නොවන
මගේම ආදරයක් තිබුණා
මගේම ආදරයක් තිබුණා